De "15-minuten stad": grijsgroene gevangenis
Hoe een bepaald soort marketing-mensen uw gevangenis bouwen.
“U ziet hoe bouwen, straten trekken, wijken uitbreiden, steden plannen gematerialiseerde politiek is, voor het goede of het kwade.”(Renaat Braem - ‘Het Lelijkste Land ter Wereld’)
Wandel door de straten, jij stadsmens!
Snuif die heerlijke mix van uitlaatgassen, de geur van sigaretten, vermengd met de stress-klanken van werf-radio’s, diepe bassen van aandachttrekkende bestuurders of de volkse geluiden van horecazaken die lokale alcoholverslaafden bedienen. Trap niet in gebroken glas, vermijd de hondenstront en wandel, gij stadsmens.
Ga winkelen, zwijg, en consumeer.
Die fijne steden zoals Antwerpen en Brussel, hebben elk zo hun eigen geur.
Stads-stank, die we gewoon zijn geworden intussen, en waar de gevolgen inzake luchtkwaliteit1 van kennen.
Je staat er ook vaak te sakkeren als auto-bestuurder, in een file, of wanneer je op het voetpad omvergereden wordt door een van de kale alpha-mannetje op een fiets, die met een gepantserde helm, volledig ingepakt elke cm² opeisen.
De stad is vaak ook lelijk.
Decennia aan gebrek aan visie, grijze gebouwen, opstapel-hokjes voor de opstapel-mensen, afgewisseld met historische panden, maken dat alles stilaan Gotham-city effect krijgt, zeker in België. 2
De architect Renaat Braem3 had op vele vlakken gelijk met z’n boek “Het lelijkste land ter wereld”, al is ook dat net de charme intussen van wat België zo Belgisch maakt. 4
De eeuwige files, aanschuiven, verzuring, stank, lawaaihinder, snerpende slijpschijven van niet-aflatende bouwwerken, drukte, stress, slechte verkeerssituaties … wie wil er niet tussenuit?
Wie wil er niet langer dan die paar vrije vakantiedagen die ons zijn gegund per jaar, er gewoon even tussenuit zijn? Wie wil er niet in een prettige rustige omgeving wonen, met frisse lucht, ruimte om zich heen, en zonder de nadelen van de stad te hoeven ondervinden,… maar dan wel met alle voordelen er van?
Iedereen toch?
Niet?
Wel… iedereen zo blijkt stilaan, of toch dat is wat men wil doen uitscheinen.
Al is een stad is nu eenmaal een proces, een constructie waarbij je economische en sociale aspecten tot nu toe niet van elkaar los kon koppelen. Productie, consumptie en relatieve veiligheid komen er samen met sociale natuurlijke evoluties.
Deze mix staat echter onder druk, met de online economie, en het online sociale leven dat steeds meer toelaat om zonder al te veel in te boeten, toch buiten de stad te leven.
Kernbegrip hier is distributie (goederen en personen).
Het andere begrip is vraag- en aanbod, … waar ik het betoog wil maken dat dit laatste actief onder druk staat van een nieuwe lichting politici en drukkingsgroepen, die de ziel, de stad en de samenleving willen hervormen tot een nieuw soort plan-economie.
Het alternatief, zo wordt ons voorgedragen, lijkt een 15-minuten-stad. (15 minute city).
Deze “droom” wordt stilaan werkelijkheid trouwens, met tal van steden van Mexico, Barcelona tot Parijs die dit soort samenlevingszones artificieel aan het inrichten zijn.
En voor u meteen uw wagen verkoopt, een bakfiets aanschaft en alvast een kunstje leert (jongleren, breakdance, graffitikunst…) zou ik zeggen: tijd om wat dieper te graven.
In dit stukje, deze long-read (die u kan lezen op een Euro-pallet tussen planten in een open gaarkeuken) gaan we hier dieper op in.
Droom maar
Die laatste gedachten, zijn zo’n beetje de insteek van vele marketing mensen en politiek mindere goden (en hun dienaren), die ons een nieuwe vorm van plan-economie willen aansmeren in combinatie met een zachte goelag. 5
Die ze uiteraard niet vanaf de eerste dag ‘gesloten’ zullen maken, ze gaan eerst voor de aanlokkelijke voordelen (groen, ruimte, frissere lucht…) die er wel degelijk zijn.
Om opnieuw architect (en communist) Renaat Braem boven te halen, kunnen we stellen dat dit soort experimenten al gebeurden in de jaren ‘60-’70 van de vorige eeuw. Waar men appartementsblokken ontwierp die temidden het groen moesten staan, en waarbij de mensen werden gelokt met genoeg ruimte en rust.
Eerst werd de gewone werkman als doelpubliek aangesproken, maar door de luxe, ruimte, het beetje groen en leefbaarheid, werden deze mensen al snel weggedrukt door de “betere middenklasse” van toen. Waarna het “sociaal elkaar ontmoeten” in de gemeenschappelijke ruimtes van zulke gebouwen, een minder effect had in die fase. (leerkracht A kwam leerkracht B tegen, en later kwam bankbediende A, bankbediende B tegen).
Het aanzuig-effect bij een 15 minute city, zal niet anders zijn, maar dan op een grotere schaal. Men bouwt dit om meer leefbaarheid te genereren, dit door middel van verkeer grotendeels om te vormen van de huidige mix van te voet, fiets, openbaar vervoer, auto’s en vrachtwagens, te gaan omvormen naar voetgangers en fietsers vooral, omringd door een “ring” van openbaar vervoer.
Waar men, net zoals bij de Braem-blokken, zich richt op het gewone volk, zal vooral de betere middenklasse (of de proof-of-stake kinderen) zich er zal nestelen.
De overkoepelende bedoeling blijft echter, om mensen op drie fronten tegelijk te controleren, en een zachte goelag dus . Hoewel ze dat -in hun moreel superieure stijl- in alle toonaarden ontkennen. De technologie die men in zulke 15 minuten stad zal gebruiken, staat als digitaal equivalent klaar voor de vroegere prikkeldraad omheiningen en grensposten met militaire wachters.
U zal dan wel geen partijkaart moeten laten zijn (alhoewel), om nog van zone A naar B te mogen reizen, maar u zal wel een QR-code moeten laten scannen die aan uw eIDAS profiel gelinkt is, waarmee u kan bewijzen “OK” te zijn om deze actie te doen.
De staat en lokale overheden zullen niet alleen uw leven beheersen, maar zullen hun einddoel bereikt hebben: mensen terug als een soort veestapel in een weide zetten, en ze nog wijsmaken dat dit voor hun eigen goed is.
Ze krijgen dit enkel gedaan door propaganda en het zo aanlokkelijk mogelijk maken van deze opstelling.
Het verdienmodel van zo’n ‘smart city’ of “15 minute city” is vaak een probleem.
In deze moderne stukken stad is er geen plaats voor vuile of gevaarlijke banen, zoals het snijden en verpakken van kippenkarkassein, verfproductie, laswerk of het produceren en installeren van een zeil over vrachtwagens.
De bewoners van zo’n 15 minute city, die u in de zweverige promotiefilmpjes te zien krijgt, zijn dan ook geen schilders, dokwerkers, fabrieksarbeiders, lift reparateurs of prothese-makers. Maar zijn meestal creatieve breinen, die dan met een al even zweverige glimlach aan het tokkelen zijn op een MacBook tijdens het onderhouden van "projecten" (met op de achtergrond enkele spelende, maar o-zo stille, kindjes).
Het aantal kattenvideo’s dat wordt bekeken in zo’n 15 minute city, moet beduidend hoger liggen dan het gemiddelde van de rest van het land,… moest er een student sociologie daar ooit een thesis over schrijven, ik zou het graag lezen.
GrijsGroen
De marketing mensen die deze 15 minute cities willen invoeren (en trouwens ZULLEN invoeren), gebruiken steeds vaker de minst fidele en meest slinkse tactieken om de huidige nadelen van de grotere steden (die we allemaal kennen en zien, en vaak ook erkennen) uit te buiten.
Ja, het stinkt, ja een stad heeft nadelen. We weten het.
Ze wentelen zich hier graag in, alsof ze dè oplossing uit hun mouw kunnen schudden.
Dat deze oplossingen op grote schaal niet kunnen werken, deert hen niet. Het gaat vooral over “een verhaal vertellen” bij moderne oppervlakkige marketing en beleidsvoering.
En zolang dat verhaal kan verkocht worden aan genoeg mensen die met de laptop op schoot glimlachen, is alles dik in orde voor hen.
De nadelen van de huidige (stink)stad, zijn onmiskenbaar, zeker wanneer je ze qua stadsplanning overlaat aan buitenlandse firma’s, gesubsidieerde denkgroepen met nul ervaring, of mensen die met opzet bepaalde buurten om zeep helpen om hun vastgoed-project te dienen of politieke carrière vooruit te helpen.
We mogen niet vergeten dat een stad vele malen erger wordt gemaakt door een met opzet georganiseerde corruptie en aftakeling. Wanneer men een bepaalde infrastructuur (brug, tunnel, park, openbaar vervoer, toegangswegen….) niet voldoende onderhoudt, takelt het af. Deze aftakeling heeft niets met het concept ‘stad’ te maken, maar meer met het concept ‘corruptie’.
De opgehaalde taxatie gelden bij de bevolking, dienen net om zaken te onderhouden waar we allemaal op rekenen!
In een stad als Antwerpen bij voorbeeld, vinden we nauwelijks nog pré-metro stations met werkende roltrappen, en sommige straten zijn eerdere een hobbelig parcours voor een veldrit-wedstrijd geworden dan een baan waar je met een auto of bus nog over kan rijden.
De PR mensen laten echter zeer graag uitschijnen dat alle tegenstanders van een 15 minute city, de huidige mix van lawaaihinder, stank en verkeersinfarcten “ok vinden”.
De gaslighting is dan ook enorm in dit soort propaganda: de huidige toestand is slecht, ouderwets (klopt) en vooral enkel gedragen door diesel-rijdende extremisten en wappies.
De mensen die hier op capteren op beleidsniveau hebben een tussen schakering gevonden. Ze zijn “grijsgroen”. Waar men eigenlijk even (of nog meer) vervuilend, verziekend en zielig is op een vaak structurele manier, dan de oude economie, maar zichzelf wel hebben verkleed of vermomd als “duurzaam” of groen.
Ze hebben vaak een ecologische voetafdruk en maatschappelijke impact (onrechtstreeks) die evenzeer niet ok is, maar totaal wordt genegeerd. (vliegtuigreizen, een bakfiets, batterijen, een stuk nep-natuur als achtertuin, een boel huisdieren, water-verslindende zwembaden, kamerplanten (jawel), en eventueel ook een roedel vrije-opvoeding kindjes die enkel meer druk leggen op ons al wankelend onderwijs-systeem).
Ze moeten absoluut niet onderdoen meestal voor mensen die daadwerkelijk in een terreinwagen staan aan te schuiven aan de drive-in van McDonald’s.
Ze verketteren de huidige stad, om er “hun” versie als alternatief voor in de plek te zetten. Jammer genoeg zonder echte oplossingen voor de kern: distributie.
Dat laatste doen ze vooral om hùn wereldvisie er door te duwen, in plaats van naar innovatieve oplossingen te zoeken, of iets te verbeteren, gaan ze de aloude plan-economie en vraag-en-aanbod brekende methodes toepassen, zonder er zelfs openlijk voor uit te komen! (wanneer u pro plan-economie bent, geef dat dan toe).
Hun oplossing is altijd te vinden in de huidige situatie willen vernietigen en er hun hernoemde versie van plan-economie voor in de plaats zetten, en ergens de ziel er uit te trekken. (en neen, in de file staan naar een verder gelegen stad voor een job, is evenzeer zielloos, daar gaat het niet over)
3 peilers
Drie peilers die ze hier steeds hanteren (want we moeten een 15 minute city niet “op zich” zien), vormen de drie grote steunpilaren van hun nieuwe macht:
controle en macht over uw informatie
controle over uw geld
controle over uw omgeving.
Dit zijn de mensen die vanuit hun over gesubsidieerde groeperingen de laatste tijd (ook op uw kosten) veel furore maken in de media en op sociale media de nodige campagnes voeren. Ze hebben allerlei leuke titels en beheersen het niet-bestaande debat over leefbaarheid.
Meer nog, een debat is vaak onnodig volgens hen. Ze zijn immers de morele betere, de waarheid, de predikers met subsidie, de geen tegenspraak duldende orakels die een schonere, betere en vooral prettigere wereld zullen creëren.
Ze bouwen het gewoon. U staat er als burger gewoon bij… tot men opeens "rare infrastructuurwerken” uitvoert in uw buurt. Of schijnbaar zonder verklaring enkele verbindingswegen anders indeelt, of zaken als het openbaar vervoer kapot saboteert.
Het wordt hen ook makkelijk gemaakt, omdat het beleid vanuit een staatssysteem krampachtig op zoek is om een reden van bestaan, een doel… een ideologie. Da’s hetgeen deze grijsgroenen in grote kwantiteit aanbieden. Ze leveren dat doel, vanuit hun lounge zetel.
Deze mensen hebben hun eigen industrie opgebouwd rondom het idee dat je een maatstaf tussen goed en kwaad kan hanteren: namelijk hun eigen opgestelde “limieten van de planeet”. Dat geeft hen een vrijgeleide van ons allemaal om de steden om te bouwen naar hun beeld, hun droom. Terwijl ze zelf de beste stukken van kunnen uitzoeken.
Dit laatste is niet alleen een herverpakte vorm van kwalijke negentiende-eeuws ideologieën, maar ook een voor veel mensen echt wel verleidelijk klinkend streefdoel, zeker voor wie een richting zoekt in deze uitdagende tijden.
De steden meer aangenaam maken, wordt hier gekoppeld aan limieten van de planeet, en het beheren van uw doen en laten.
Da’s waar het echt fout zit. Niet in het reduceren van het aantal auto’s in een bepaalde zone op zich, maar in de middelen die gehanteerd worden om uw relatieve vrijheid te blijven inperken, en uiteindelijk te reduceren tot nagenoeg nul.
De tijd dat u een bericht krijgt in uw ‘EIDAS’ mailbox met de plek waar u zich moet aanmelden om te gaan wonen in de door hen voorziene alkoof aandoende studio, is niet ver af meer.
Zelf heb ik al jaren geschreven (tot een vrij controversieel manifest toe :) over de noodzaak van een betere stadsindeling, die meer rekening zou houden met milieu en duurzaamheid (“de nieuwe straat”). Daarbij werden bepaalde straten gewoon van gevel tot gevel afgegraven en hertekend naar meer nuttige invullingen (distributie).
Er is dus overlap met wat zo’n 15 minute city eigenlijk doet met groene oases in de stad.
Ik droomde daarbij op een naïve manier van een maatschappij waarin we niet hele dagen in een file moesten staan om een nutteloze job in een andere stad te moeten gaan doen met een melkkoe-auto die we haten. Een auto die vaak ook bij wijze van loon wordt opgedrongen (omdat ze andere mensen uit de buurt zouden nemen die ze dan meer moeten betalen).
Zo’n droom is niet te gek vind ik, we zitten al enige tijd in een gekke situatie waar de auto als loon wordt gegeven om bewegingsvrijheid te geven.
Jaren aan een stuk, waren bedrijven (ook dankzij de overheid hun domme taxatie-aanpak) erg tuk op mensen een auto als verloning te kunnen geven op deze manier, en haalden ze zelfs hun neus op voor mensen die dichtbij huis wilde werken.
Letterlijk: iemand die in Antwerpen woonde moest in Mechelen gaan werken en iemand die in Mechelen woonde vond enkel in Antwerpen werk. Da’s waanzinnig. Maar dat is bijna puur te wijten aan kortzichtigheid bij bedrijven, gecombineerd met verkeerde accenten van de overheid. Daarom moet je geen stad volledig ombouwen tot een soort van Efteling picnic weide.
Op al die veranderingen, die echt nodig zijn. Teren een boel kwalijke figuren, die vooral hun eigen ego en groepering als het centrum zien van de belangstelling.
De nieuwe dictators zijn dan ook gedistribueerd, en hebben geen naam, ze zijn een zachte “junta”, die met milieu en “neem de fiets” pronkt, terwijl ze u eigenlijk gewoon willen zeggen wat u nog wel en niet mag doen. Ze gaan u vertellen wat de norm is, en het stoepkrijt of bonnetje voor een cappuccino, krijgt u er gratis bij.
Een “15 minute city” is voor hen een werkmiddel, een wapen, dat naast de controle over uw digitaal geld en uw informatie, een rol speelt in hun machtsstructuur.
15 minuten zonder de anderen
De maatschappij die deze mensen voor ogen hebben, laat hen zelf grotendeels een hoofdrol spelen, het middelpunt zijn en genieten van alle voordelen. Ze zien een maatschappij waar ze als fietser of wandelaar ongestoord zich door een nette, mooie, frisse straat en mooi "park” (eerdere een reeks fietspaden met wat bomen tussen) kunnen begeven. Deze mensen zien zichzelf wandelen door zulk park, terwijl ze een appel eten en genieten van de voordelen van een stad die geen stad meer is, maar een service flat in open lucht.
Dit, terwijl “de vervuilers” (altijd de anderen) het moeten ontgelden.
Net zoals in elk totalitair regime, worden er mensen gebrandmerkt omwille van eigenschappen (ras, kleur, afkomst, stam, religie…).
De enige “nieuwigheid” die de grijsgroenen introduceren (een rode draad doorheen hun retoriek) is vooral mensen in te delen in een eco-voetafdruk maatstaf, in plaats van ras ofzo.
Ze doen dit zonder zelf oplossingen te bieden, innovatie te promoten, of de ruggengraat te hebben om consequenties te koppelen aan een aantal beslissingen (en daar ook een gezicht en naam op te kleven). Ze voeren beleid, en niemand mag daar over debatteren, weerwerk bieden of vragen stellen. Doe je dat toch, dan bent u een wappie, extremist of iemand die maar beter een cursus zelfbeheersing kan gaan volgen.
De moreel superieuren hebben het voor het zeggen, zonder weerwoord en zonder tegenstand.
Doorheen de geschiedenis zijn er heel wat dictators, die het persoonlijk hebben moeten ontgelden, net omdat hun de bevolking wist van wie de ‘fantastische ideeën’ kwamen, ze wisten welk gezicht, naam en persoonlijkheid er op kleefde. Ze wisten daarom ook wie ze de afrekening van de veroorzaakte ellende moesten presenteren.
Liefst van al, zouden deze grijsgroene mensen die anno 2023 al die “anderen” die niet in hun selecte upper-echelon club zitten, zien verdwijnen.
Hun eigen fantastische ideeën worden gepromoot door een parasitair systeem (staten, landen, unies…) die er vooral op gebrand zijn zichzelf in stand te houden.
Wat op zich weer ruimte geeft aan deze grijsgroene useful idiots6 .
Een land wil nu eenmaal zichzelf in stand houden, hun ambtenarij, wetten en structuren blijvend zien groeien (en vaak ook het fiat-geld dat er bij hoort om al dit fraais te subsidiëren via taxatie).
De insteek dat ze dus mensen willen laten leven in een 15 minute city, de natuur willen laten heropleven en vooral iedereen buiten hun eigen elitaire kliek, laten gevangen zetten, is iets dat ze niet eens openlijk als beleid durven aankaarten. Het gebeurt op de achtergrond.
In een democratie zou zoiets ook moeilijk haalbaar zijn, wanneer je het openlijk speelt.
Ze gaan hun vijand dus niet met open vizier te lijf, maar verbergen hun extremistische agenda (net als hun nationalistische, communistische en fascistische tegenhangers uit de geschiedenis) achter een theorie die voor velen echter wel goed klinkt.
In dit geval, verstoppen ze hun grauwe, haat tronies, achter een façade waar de fietsende, fluitende, wandelende en zorgeloze remote-werkende groene verdraagzame, kalme en stressloze (en bezit-loze) persoon als centrale norm wordt gesteld.
Zij zelf zijn de bedenkers, en bouwen een maatschappij die wanneer je de lijn door trekt, eindigt bij een Black Mirror episode. Zij zelf, mogen nog wel bewegen, leven, werken. Uiteraard, zijn immers de betere klasse, de MacBook-elite, de glimlachende gedistribueerde dictators.
Je kan dit afleiden uit de foto’s en propaganda die ze online plaatsten om hun visie kracht bij te zetten. Daar laat men steeds een nette groene wijk zien (symmetrisch en zonder veel fantasie), waarbij er geen daklozen zijn, de straat mooi proper is, en iedereen zich blijkbaar een huis van meer dan een half miljoen euro heeft kunnen veroorloven. Een zeer specifiek publiek zeg maar. Die zelfs in de huidige steden, ook niet echt heen-en-weer hoeven te rijden naar de fabriek om hun kost te verdienen en hun kroost te eten te geven.
In diezelfde propaganda, staat dan aan de rechterkant een foto van een slechte plek, in de huidige echte stad, waar een boel auto’s in de file staan, in een vrij vuile straat.
Propaganda werkt zo.
Het is aanlokkelijk om het eerste als waarheid te nemen, en het tweede te verachten.
Hun plannen klinken dus erg goed, tot je naar de uitvoering kijkt en de onderliggende leegte, troosteloosheid en eenzaamheid.
Dan ontdek je een agenda die eerder in de eerste 20 jaar van de USSR thuis zou horen, maar dan zonder de goede bedoelingen, en wel met de nodige funky kapsels en computer-modellen die eender wat moeten kunnen bewijzen.
Deze mensen hebben zelfs niet door dat ze door hogerop bespeeld worden. Ze maken zichzelf nog wijs ook, dat je een 15 minute city kan hebben overal, en dat dat allemaal vlot zou werken (mits wat kleine nadelen).
Er zijn echter reeds bewijzen te vinden dat het niet ècht werkt of nog moet evolueren: in Barcelona werden dit soort projecten reeds in 1993 voorgesteld, en uitgevoerd vanaf 2015. De bedoeling was om de ganse stad op die manier in te delen. Maar dat stokte al gauw (diverse redenen werde hiervoor aangehaald, al was het snel duidelijk dat zulke zone al gauw verlaten en aftands aanvoelde voor velen).
Het is dus belangrijk om kritisch te kijken naar deze plannen en om te voorkomen dat we in een grijsgroene dictatuur terechtkomen van een vormloze groep mensen met andere plannen dan gewoon “wat vergroenen”.
Jammer genoeg komt er hier vanuit de media weinig ondersteuning voor en ontbreekt het debat volledig. We zien steden als Brussel en Antwerpen gewoon zulke zaken inplannen, zonder dat er een haan naar kraait.
Fix niets, mix alles
De middelen die door deze grijsgroene mensen wordt voorgesteld, is dan ook een reeks maatregelen die de overheden (zij zelf zijn daar onderdeel van) meer macht geven in ruil voor een paar planten en iets gezondere lucht.
Het biedt verder geen langere termijn oplossingen.
Men gaat erg oude wijn in nieuwe zakken steken, door vooral zaken te hernoemen.
Een getto wordt een “15 minute city”.
Een openlucht gevangenis, wordt een smart city.
Sovjet censuur worden factcheckers
Geld wordt een digitale euro, een programmeerbare tweede laag van “Euro-coins” waarmee de Sovjets en lijfeigenen mogen melk en bloem kopen om net gelukkige genoeg te blijven en elke generatie opnieuw in hetzelfde sukkelstraatje (pun intended) te belanden.
Geheime diensten controle overal, wordt “sociale credit score”.
Een belangrijk aspect hier, is de jongere generaties en hun hoop; het moet miserabel zijn om op te groeien in 15 minute city nr 9 en te weten dat die andere 60, dezelfde structuur, school, supermarkt, park, lay-out en koffiebars hebben.
Wat is je ambitie dan nog? Gaan werken in koffiebar “Le latté” of “‘t koffieboontje” en een “Starbucks”?
De multi-generatie opbouw van gewone mensen wordt op deze manier definitief gefnuikt en gebroken.
Een privilege dat de rijken der aarde hebben, is dan uniek en onaantastbaar, want wat kan je organiseren wanneer zelfs je eigenheid, ziel en lokale leefgemeenschap onder controle is van de “smart” managers die de 15 minute city bedienen?
Je bent dan niets meer dan een muis in een experiment ‘Universe 25’ van John Calhoun 7 - de creativiteit en de doelen die mensen zichzelf stellen, zullen dan ofwel zeer goed uitgedacht moeten worden, ofwel is het gewoon een zoveelste mislukking.
De mix van sociale-credit scores, CBCD en mCBDC (one-world-”coin”) en een verregaande aanbod-nudging en plan-economie, is telkens wat er als mix wordt voorgelegd. Ze worden echter nooit samen genoemd.
Compartimentering van informatie zorgt er voor dat al die maatregelen aparte genomen, wel “goed klinken”. Voor de meeste mensen.
Allemaal samen gegooid zijn ze echter een giftige cocktail.
De zones met een armere bevolking, of zones met een hogere werkloosheidsgraad, zullen een enorme uitdaging vormen voor de duurzaamheid en solvabiliteit van de lokale overheden. Zolang er subsidies vloeien en extra geld (schuld) vanuit het staatssysteem, blijft het net gezond genoeg draaien. Maar ook dat is een probleem op langere termijn. De fiat wereld kan niet blijven teren op steeds mee schuld, zeker niet met een bevolking die bij wijze van spreken, elkaar koffie en pannenkoeken blijft verkopen.
Een andere, vaak aangehaald voordeel, is dat lokale zaken (vooral horeca) meer ruimte voorhanden kunnen hebben. Een deel van de vroegere straat wordt niet langer door parkeerplaats of auto’s benomen, dus kunnen er terrassen, uitgestalde goederen, of kramen komen.
Da’s niet altijd zo’n voordeel, een rustige straat, kan binnen de kortte keren een “bruisend” nachtleven beginnen kennen, of overdag een stresserende drukte veroorzaken, vooral op onverwachte plaatsen. De ruimte kan ook hier en daar hergebruikt worden. Vroegere parkings, kleine industrie of ouderwetse zaken, worden dan prompt ingenomen door kledingzaken, lokale koffiebars en toneelruimte.
Budgettering en economisch overleven op langere termijn, is pas een uitdaging.
De smart city projecten in Mexico8 (Alvaro Obregon in Mexico City), Aguascalientes, Guadalajara (Jalisco) en Monterrey (Nuevo Leon), neem ik hier als voorbeeld.
Er zijn ook heel wat vragen over de mix tussen een smart city en zo'n 15 minute city, waarbij de langdurige financiële duurzaamheid negatief uitdraait. De armoede graad in zulke zone is van levensbelang om alles in leven te houden. Productie op zich, is blijkbaar bijkomstig. Lange-termijn is een bijzaak geworden, samen met het levensdoel van de individuen.
Net als in een Sovjet-stad, is de individuele betrachtingen van iemand een bijkomstigheid, totaal ondergeschikt aan het grotere goed, het grotere doel. In dit geval niet een staat, maar de limieten van de planeet. (dezelfde mensen verketteren vaak ook ruimte-projecten, die ons op termijn twee of meerdere planeten zouden kunnen laten bewonen, verder in de toekomst, maar da’s voor hen niet aan de orde).
Paradoxaal genoeg, hebben ze zelf voor deze 15 minute city industrie tonnen geld over, om de nodige marketing te voeren en mensen aan boord te krijgen (of duwen) voor een agenda die ergens ooit goeie bedoelingen had, maar vergroeid is geworden met de nieuwe dictators.
Nogmaals, ik heb er niets op tegen in een schonere wereld te leven, en al zeker niets op tegen om grote vervuilers aan te pakken (wegwerpplastiek, wapenproductie, bankkantoren, cruise schepen …) Echter, kan je niets aanpakken door als oplossing een digitale goelag op te zetten en daar alle “ongewensten” gedwongen in te laten consumeren en zwijgen.
Je kan trouwens niet genoeg beseffen hoezeer deze nieuwe soort passiefGroenen de mensen verachten. Ze gaan er van uit dat iedereen een hoop vervuilend onderkruipsel is, een sub-klasse van mensen, en dat zij de verhevener zijn, de moreel correcte.
Ze gaan er van uit dat deze superioriteit (die ze vooral in universiteitsstudies hebben opgedaan waar niemand verder nood aan had in de maatschappij) hun een meerwaardigheid geeft over de te bestraffen meerderheid. Een meerderheid die vooral in hun ogen allemaal met vervuilende auto’r rondrijdt, te veel vlees eet en hele dagen coca-cola drinkt om daarna het plastieken flesje rechtstreeks in de oceaan te dumpen.
Tegelijk kijken ze neer op andere groenen, de echte ecologisten, de mensen die effectief strijden tegen grote vervuilers, ontbossing en roofbouw.
Ze gaan er van uit dat dit soort mensen maar beter kan verdwijnen, of op z’n minst als een soort ondersoort kan beschouwd worden.
Zij zelf, zijn uiteraard van al deze zonden vreemd, en daar horen privileges bij, privileges van de beste stukken van een stad
Samen met het minder werken, minder doen, minder produceren, fake innovatie, het hernoemen van oude plan-economie, “degrowth” vormt het aanleren bij mensen om vooropgesteld gedrag te tonen en vooropgestelde goederen te consumeren (entomofagie9 is bij hen blijkbaar de oplossing ook voor tal van problemen).
Ze zijn deze hele mix aan het pushen en er door duwen, zonder debat.
Over degrowth op zich, heb ik het een tijd terug al gehad en over het fake geld (Digitale euro) ook. (grasduin gerust door de vroegere blogposts hierover)
Een aspect rest nog om te bespreken, en dat is de 15 minute city in realiteit...
Da’s meteen hun derde steunpilaar, van de om u heen vormende gevangenis….
Men gaat uw economie controleren (plan-economie zoals voorzien door de Bolsjewieken), uw geld afnemen en vervangen door “hun” tokens (CBDC / digitale euro), en ten slotte gaat men u ook fysieke van uw relatieve vrijheid beroven.
En u ZAL dat prettig vinden, volgens hen.
(Deel 2 volgt weldra, waar we Antwerpen als voorbeeld nemen)
deadeyes
opentip.io/avb
https://www.vmm.be/lucht/actuele-luchtkwaliteit
https://deadeyes.medium.com/antwerpen-is-ons-gotham-city-dc08312905a6
https://www.perplexity.ai/search/wie-was-renaat-19JzhPuwSZaUCFDGbW41tQ?s=c
https://www.dbnl.org/tekst/brae012leli01_01/brae012leli01_01_0014.php
https://www.bol.com/be/nl/f/the-gulag/30218454/
https://www.merriam-webster.com/dictionary/useful%20idiot
https://www.smithsonianmag.com/smart-news/how-mouse-utopias-1960s-led-grim-predictions-humans-180954423/
en https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1644264/pdf/procrsmed00338-0007.pdf
https://www.mdpi.com/2071-1050/14/10/6055
https://en.wikipedia.org/wiki/Entomophagy_in_humans