Mijn noise cancelling leven vol lawaai
Mensen vragen me waarom ik me vaak zo slecht en gevangen voel. Want wat is het leven o-zo mooi. Bomen, bloemen, kindjes, fucking honden, verre reizen, de hele toestand die als ‘schoon’ wordt beschouwd door de meute Q-music luisterend klapvee of de mensen die pistolé’s halen bij de bakker in een lange rij ZondagSovjets.
Alles beu worden, gebeurt vooral bij mensen die met iets in zitten. Ik hou bijvoorbeeld van kwaliteit, inhoud en vooruitgang. Het motiveert me om iets te zien opbouwen en verbeteren, en daar ook een minimale erkenning voor te krijgen.
Je krijgt het als zo iemand echter hard te verduren. Kwaliteit is in alle opzichten aan het verliezen tegen de sprinkhanenplaag die onze wereld werd.
Een plaag van influencers, hapklare korte brokjes info of nutteloze yoga-pants attentie-hoeren (m/v/x), maar evengoed bij een bakker waar je niet eens meer producten kan kopen die met gist gemaakt werden, maar in een fabriek werden opgepoft met ammoniak en een hoop poedertje uit een bidon van General Mills.
Alles is eenheidsworst aan het worden, van onze TV, duiding, literatuur en hoe we omgaan met elkaar. “Alles wordt zand” zong Aroma di Amore ooit.
Klikken op een app om je fuckbuddy te vinden, klikken in een app om je volgende woonst te zoeken, klikken in een app om te zien of je gaat doodgaan aan een enge ziekte.
Van deze blubber, eenheidsworst of hoe je het ook wilt noemen met je eigen resem clichés, zijn er bepaalde aspecten die de overhand beginnen halen qua storend element.
Noise militia
Een van de factoren die het mij zo beu maakt, is dan ook de niet aflatende stroom lawaai.
“Da’s nu eenmaal eigen aan in een stad wonen” zou zo’n voorgeprogrammeerde TV zombie of kortzichtig-rechts politicus dan zeggen. Net zoals kindjes doodrijden in een stad genormaliseerd werd door te zeggen dat “bestelwagens welvaart brengen, … ga anders op den buiten wonen” (zoals de N-Va’er Koen Kennis enkele weken terug beweerde in een interview).
Dat lawaai (of welvaart-brengend lawaai), is dan vooral een immer aanwezige stroom van hinderlijke geluiden zijn er niet altijd in deze mate geweest. Een stad heeft activiteit uiteraard, je hoort treinen, motoren en straatgeluiden allerhande, da’s normaal.
De geluiden zijn de jongste jaren echter meer storend aan’t worden aangezien de druk op de mensen toeneemt om te presteren, elkaar te overtroeven of meer aandacht te trekken.
Het hinderlijke ijskarretje met elektronisch versterkte muziek, de midlife-crisis motorrijder die toertjes doet in de buurt, maar evenzeer de lokale drugdealende marginalen die denken broodkweker te worden en enkele onopgevoede honden hele dagen in een te kleine achtertuin laten huilen en blaffen.
Een gebrek aan sociale controle, een deftige regelgeving (en handhaving) gaat samen met een meer en meer opdringerige manier van in de kijker lopen en de vele koerierjobs die er zijn bijgekomen.
De allerhinderlijkste brommertjes, met daarop zwervers-op-wielen die voedsel van A naar B brengen, doen er ook geen goed aan, evenmin het eindeloze geklaxonneer van stresskonijnen die ergens 30 seconden moeten wachten om door te kunnen met hun wagen.
En da’s nog maar het begin, het aantal lokale koeriers-voertuigen (vooral brommers en vrachtwagens) zal de komende 10 jaar nog met 36% toenemen (bron).
Om economisch nog rendabel te zijn, worden de meeste fietskoeriers er stilaan uitgefilterd voor ofwel elektrische voertuigen die de trottoirs innemen, ofwel door lawaaierige bromfietsen. Er zijn oplossingen (bakfietsen, cargo-bikes, maar ook ondergrondse distributie voor grotere hoeveelheden enz…) maar dat vraagt een anders ingerichte stad, en hier is men nog bezig met plannen uit de jaren ‘90 uit te voeren dus dat loopt niet zo vlot.
De steden zijn ook totaal niet meer aangepast aan dit soort veranderingen, meer nog, met neoliberale politici zoals in Antwerpen, weigert men zelfs de ergste dodelijkste pijnpunten aan te pakken teneinde de vrachtwagens vooral niet te beletten rond te zoeven.
Een stadsgeluid, kan snel exponentieel versterkt worden, of erger worden, naarmate er een jungle-mentaliteit wordt gecreëerd.
Wanneer ik ga verhuizen omwille van de egoïst die een enorme volière vol extreem scherp krijsende rottige dwerg papegaaien voor z’n open schuifraam zet, is het probleem niet opgelost. (Ze hadden ook een poster van de partij Groen aan hun raam hangen, … al zou ik denken dat papegaaien niet echt thuishoren in een randgemeente van Antwerpen, maar in hun natuurlijk biotoop ergens in Madagascar, maar ok). Misschien wilden ze een stukje fake-natuur, opgesloten naar onze buurt brengen, niet beseffende dat het hinderlijk was. Maar ok, ‘t zijn dan ook passief-groenen, in die volière zat meer IQ bij elkaar dan in heel dat gezin samen vermoed ik.
Het resultaat is dus dat ik ga verhuizen voor zulke mensen en hun hinderlijke rotzooi. Ik ben dan wel weg, omdat ik het niet kan uithouden.
En dan is iedereen blij dat de zeurkous het af trapte.
Maar het probleem is niet weg. In tegendeel. Ik kloeg er nog over, da’s een reactie waar je nog een kans hebt om iets mee te doen.
In de plek van mij, komen dan weer andere mensen, die misschien nòg meer lawaai maken zelf. Dus “geen hinder” ondervinden van egoïst 1, terwijl ze als egoïst nummer 2, hele dagen hardcore CD’kes uit hun jonge jaren spelen, voor heel de straat. (“Ha-kie- takkie… lekker uit m’n dak-kie .. oents oents oents oents”).
En daar zitten ze dan, met een stuk of 4 woningen die te huur staan aan lagere prijzen, met in’t midden een hoop schorem die te veel lawaai maakt, en rondom een paar groenen die doen alsof hun buurt nog wel in order komt wanneer ze meer planten op hun terras zetten en een Ringland poster aan’t raam hangen, terwijl ze op een complete PR-partij/hoax stemmen met de ijdele hoop dat er dan iets gebeurt aan’t klimaat op hun manier.
Systeemlawaai
Op de lange duur zie je het systeem achter dit lawaai. Bepaalde buurten gaat men al dan niet met opzet (of vanuit de politieke regelaars) laten verloederen, door oa. lawaaihinder met opzet niet meer aan te pakken. “Die meneer mag zo’n volière zetten hé, dat hindert toch niet menier?”
Met het resultaat dat de hele buurt op de lange duur ofwel vol verzuurd volk zit, ofwel vol varkens die tegen elkaar op om te meest egoïsme toepassen.
De preskoker waarin we nu leven, is niets meer geworden dan een lawaaimachine waar de relatieve rust van de menigte ondergeschikt is geworden aan een individu of bedrijf dat deze rust voor korte termijn gewin verstoort.
Als beeldspraak kan je het lawaaierige brommertje gebruiken, dat je van vier straten ver al hoort aankomen, teneinde iemand 2,1 euro te laten verdienen op een koude hamburger 1 km verder te laten afleveren bij iemand die te veel chemisch gras heeft gerookt. (fraaie economie ook trouwens, maar da’s een andere problematiek).
Mijn persoonlijke ervaring is, dat de enkeling die lawaai maakt, altijd wordt beschermd (de vrijheid om te hinderen). Bij uitbreiding gaan ook de bedrijven steeds minder rekening houden met de omwonenden, en de jongste tien jaar zie je dat ze vervoegd worden door de overheden zelf. Deze laatste zitten ook minder en minder in met rust of relatieve rust, en deinzen er niet meer voor terug om hele wijken tot een halve festivalweide te laten verworden, te midden wegenwerken die blijven aanslepen, of allerlei andere “events” die de stad of gemeente geld moeten opleveren, maar geen hol rekenschap geven met een slapende baby, een gestresseerde werknemer of gezonde nachtrust voor iedereen.
Zulke zaken, als minimale nachtrust voor de mensen, is meer en meer ondergeschikt aan’t worden aan bij voorbeeld 2 losers die een zelfde fake-pizzeria voorzien van delivery, met twee lawaaierige bromfietsen en veel geroep elke avond opnieuw, tot zelfs ver na het officiële sluitingsuur (ik denk ook dat ze nog anders spullen, naast pizza’s rondbrengen).
De flexi-job van 2 koeriers, met hun manier van uitvoeren met maximale hinder voor de hele buurt, is dus blijkbaar ondergeschikt aan de bewoners van de buurt zelf.
Geen wonder dat op de duur iedereen misnoegd is.
Ook de koeriers zelf wonen ergens, en zitten waarschijnlijk ook vaker en vaker met hun eigen noise-cancelling headphone op.
En brengt het op?
Neen, waarschijnlijk niet. Tenzij de nieuwe economie er een is waar we allemaal moeten zwijgen en consumeren.
Actieplan “ik hoor A ni”
Het geluidsactieplan van Antwerpen dat werd goedgekeurd in 2019 door de lokale cultuurcommissie (ook wel Vlaamse regering genoemd door sommigen) heeft tot nu toe enkel maar een verergering van het probleem met zich meegebracht.
Zoals zo vaak, zijn er enkele politici in geslaagd om de massale Oosterweelwerken te verpakken in een project dat geluidshinder zou aanpakken. Dat daar dan niemand in de lach schiet, is knap staaltje acteerwerk.
Wie eens stevig wil lachen, kan hun PDF hier downloaden: https://www.antwerpenmorgen.be/nl/projecten/geluidsactieplan/tijdlijn
Vooral de sectie over “Maatregel P2M4: Stillere stadsactiviteiten” is een pure kolder, de frissere lucht komt er al lachwekkend toetje bovenop.
Mooie marketing, maar helaas totaal een flop in een stad die ik intussen “slijpshijfcity” noem. Waar men 4 keer op 2 maanden tijd dezelfde steentjes voor de zelfde wegenwerken gaat slijpen op straat, of waar men brommertjes die je van 500m hoort aankomen meer dan 40 keer op en neer laat rijden per avond om een paar mensen een lookbroodje of pizza te laten brengen.
Ik geef ter illustratie een reeks voorbeelden uit m’n eigen ervaring, die me er uiteindelijk toe aanzette om een reeks “noise cancelling” spullen te kopen enkele jaren terug, met het effect dat ik me continue gevangen voel.
Een collectie inmiddels is uitgebreid tot twee soorten earbuds (voor op’t werk en OV) en een over-de-oren hoofdtelefoon voor thuis of in extreme gevallen op de trein, waar mensen blijkbaar graag hun meest privé gesprekken over hun medische aandoeningen door heel de wagon moeten gillen in de micro van hun crappy GSM, zonder enige schroom, of discretie. Want ook daar is de normvervaging totaal, … wil je over je schimmelplek tussen je benen praten aan de telefoon? Geen probleem in een overvolle trein, want “ik leef toch alleen op de wereld”.
Watefuuk
De eerste keer dat lawaaihinder me echt begon te raken, was enkele jaren terug, toen ik onder een persoon woonde, wiens zoon een mentale stoornis had (of een major asshole was, dat kan ook).
De zoon was een fervent gamer en moest niet werken, kwam ook niet buiten (op 1 jaar tijd, 2 maal buiten gezien gemiddeld).
De jongen zat echter heel de dag (en nacht) tegen z’n PC te roepen.
Heel de dag was het van “wat the fuck” “de faaauck”... En letterlijk, ik overdrijf niet: “wat teeee fuuuk” roepen,... tientallen keren na elkaar,... om enkele minuten later, waarschijnlijk toen z’n spel herstartte of z’n character ergens spawnde of weet ik veel wat voor dingen dit gedrag triggerde in z’n brein. Steeds opnieuw begon hij dan te gillen als een bezete, of in de ergste gevallen met zaken te smijten (eender welk uur).
Heel handig wanneer je met een zeer onrustig slapend kind van 2 jaar er vlak onder woont, en dit kind meerdere keren wakker werd door dit tumult of een bureau die omgekieperd werd uit woede omdat z’n Elf of Magician gekilled werd in een online spel.
Je kan je het niet echt voorstellen, maar de man in kwestie riep heel de dag zo tegen z’n computer, van ongeveer 3u ‘s middags (toen hij uit z’n bedje kwam) tot ca 5 u ‘s ochtends (wanneer ik vaak nog 1 uur “rust” had voor ik naar het werk vertrok).
Toen ik herhaalde malen ging klagen hierover, zei de vader me dat er niks aan te doen was, en dat z’m al vol medicatie stopten. Ook de politie stond weer “machteloos”, want ach… “‘t is allemaal zo erg ni”. Omdat je natuurlijk weer het effect hebt dat 1 hinderlijk iemand wordt beschermd in deze maatschappij, in plaats van aangepakt.
Je mag dan wel hele dagen tegen je computer roepen zoveel je wilt, en “dat toch niet zo erg kan zijn”.
Probeer wat verdraagzaam te zijn is dan het laffe antwoord van de officiële instanties.
Even laf was hun antwoord toen ik de dierenmishandeling van de drugdealers verderop aan gaf, die hun honden hele dagen in de regen buiten zette, tussen het afval, en waar je wanneer de “Watefuuk” aan’t slapen was, dan door gehinderd werd.
Dus ofwel had je het gehuil van enkele honden, ofwel een gestoorde gamer die aan’t gillen was. … Tussendoor had m’n dochter ook de nodige huilbuien of nachtmerries.
Ik kocht toen een eerste noise-cancelling headphone. Niet om m’n dochter niet meer te horen, maar omdat ik op m’n werk ook m’n functie moest proberen uit te voeren…
Dat was dan weer in een server-ruimte, jawel,… vol apparatuur (en geen ramen).
Da’s niet alleen deprimerend, er was ook een continue zoem van ongeveer 50 tot 85 decibel (of dat legaal is weet ik niet, maar ok… het was zo).
De noodzaak hier was ook om een NCH (noise cancelling headphone) te dragen hele dagen.
Da’s niet zaligmakend… voor de mensen die denken dat je dan niets meer hoort van de hinder, dat is niet zo. Het hindert iets minder, omdat je het geluid grotendeels dempt (zeker het gezoem van machines lukte vrij goed om te dempen). Maar je moet er ook iets overheen spelen teneinde de hinder niet te horen, te overstemmen.
200 podcasts
Naar wat moet je luisteren? Ja, rond 2015 heb ik op deze manier m’n liefde voor podcasten een boost gegeven. Ik was op een stuk of 200 van die dingen ingeschreven, van technisch, nieuws, over verhalen, geschiedenis en comedy… plus een hoop muziek, maar ook dat wordt je beu (zeer beu) na enkele maanden.
Geloof me, er zijn genoeg podcasts, maar niet genoeg waar je echt hele dagen naar wilt luisteren, … al kwamen er een paar met +300 afleveringen nog redelijk goed uit.
Feit blijft dat je het ene lawaai, vervangt door gepraat over allerlei onderwerpen hele dagen. Ook dat zit op je mentale welzijn in te hakken. Je mag dan wel liever naar de geschiedenis van Rome luisteren of een humoristisch overzicht van een film,… je blijft je oren volproppen met geluid dat je in feite niet echt wilt,… net om het gezoem, de blaffende honden, of de kwetterende mensen op de trein niet meer te hoeven aanhoren.
Eens gewoon rust, zonder lawaai was onmogelijk. Ofwel muziek, gepraat, ofwel gezoem.
Dan kom je thuis, en ben je zeer prikkelbaar. Tot zelfs de dag van vandaag, kan bij voorbeeld het geluid van vallend eetgerei echt niet aanhoren. Om een of andere reden was het dan rond etenstijd ‘s avonds dat ik even uit die Noise-Cancel bubbel kwam, eens thuisgekomen. Om dan te eten. En daar kon ik zelfs niet meer tegen het geluid van een lepel die tegen een vork tikte.
Ik ben kort daarna gaan verhuizen, weg van de Watefuuk’skes en de hondendealers, de brommers en ook weg van het werk waar je als een opgesloten gevangen in een bunker werkte tussen gezoem. Niemand had ook door hoe hinderlijk de omgeving er was, … ook dat werd professioneel genegeerd wanneer je er iets van zei. Zo gaat dat.
Na een jaar van deze terreur, begonnen de massale straatwerken in Antwerpen pas echt op volle toeren te draaien.
Eender waar ik woonde, waren er slijpschijven, boorwerken, breekwerken of gebrom, of andere zaken als camions met hun “achteruit-rij gepiep” al om 6u ‘s ochtends. Want hey… welvaart à la Koen Kennis, waar de meerwaarde afhangt van de bestelwagens en brommertjes!
Daarna woonde ik in een buurt waar ik alweer bovenburen had. Ik woon niet graag op een dak appartement, been there, done that. Dat heeft ook nadelen. Net als een heel huis, waar je dan alleen als een spook in ronddwaalt.
Vervolgens bleken deze mensen vooral ‘s nachts te leven,… met een nogal brede, harde stap op de vloer, waarbij ze graag rondspringen, met meubels schuiven of gewoon rondstappen,… eindeloos rondstappen. Gebons en gerammel tot gevolg, want ze stappen niet zomaar.
Hier werd een mouw aan gepast door op z’n minst in de slaapkamer geluidsisolatie aan te brengen. Ik had op dat moment al 5 maanden niet meer fatsoenlijk geslapen.
De earbuds die ik had hielden het ook niet tegen, deze gebruikte ik om de kwekkende schelle stemmen niet te horen op de trein, want ik ging om de paar dagen naar Den Haag werken.
In de trein moest ik noodgedwongen, net als daar op kantoor, men over-ear headphones dragen. De mensen waren zeer luidruchtig, en bovendien ook nog eens Nederlanders :)
Ik was 3u tot 6u onderweg per dag, met op’t einde, m’n energiepijl dat op nul stond. Mede dankzij de compleet crazy werkervaring daar,… maar daar ga ik even niet op in.
Het alarmbelletje in m’n hoofd ging af, toen op de trein werd weggeduwd door een onbeleefd stuk reiziger, die net voor me wilde sprinten TERWIJL ik op een plek wilde gaan zitten. De man begon letterlijk te vechten voor een plek in de wagon.
En in m’n hoofd, zag ik mezelf echt in een fractie van een second BERSERK gaan. Ik zag mezelf, met het lijk van de man op de grond lachen, onder het bloed.
Ik wilde deze zak eigenlijk het liefst ter plekke iets aan doen.
Niet uit haat (al was het een onbeleefde zak) maar gewoon omdat ik OP was, totaal op.
Deze man heeft ook wel geluk gehad (en ik ook) omdat er iemand duidelijk aan m’n gezicht zag dat het niet ok ging komen, en dan ben ik zonder iemand aan te raken, doorgegaan, op zoek naar een andere plek. Er bleek trouwens 3 wagons verder plaats zat te zijn, en daar zat ik dan te wenen van ellende, met een headphone op die een aflevering van “The Jim Cornette experience” speelde.
Ik zat er door, … de continue stroom geluidshinder, het slaaptekort en de complete afbraak van wat ik als mens nog was.
Kort daarna heeft men m’n contract niet verlengd bij de firma waar ik voor werkte (dat ze in f’in Den Haag maar iemand zoeken, echt). Waarbij ik de allerlaatste dag op het kantoor in Brussel zat, terwijl er mensen me straal negeerden. Want je bent maar zo goed als je laatste 15 min.
Een of andere consultant was heel die dag tegen mij aan’t zeveren over een nieuwe setup, niet beseffende dat ik nooit meer terug zou komen.
Om 17u ging ik door en heb ik nog tegen één iemand goeidedag gezegd, die nog als mens reageerde. De rest keek wat ongemakkelijk weg. Want wat moet je zeggen tegen iemand die uit viel? Dat staat niet in hun webinar, boekje of opleidings-schema.
Daarna kwam een andere fase, waarbij ik op kantoor ter bescherming ook weer een headphone moest dragen, deze keer voor de uiterst irritante stem van twee van m’n collega’s. En thuis voor de eindeloze slijpschijven door straatwerken, en de delivery-brommertjes die maar niet stoppen.
“Goed” lawaai
Het paradoxale aan heel dit verhaal is dat ik vaak uitging naar lawaaierige optredens, en zelfs een hele collectie “noise” en “industrial” muziek bezig, naast metal, 80s en een hoop andere genres uiteraard.
Het verschil is, dat m’n eigen gekozen lawaai beluisterd wordt met een hoofdtelefoon op. Wanneer ik naar zulk concert ging, waar bands als Winterkälte, Sonar, Iszoloscope, Greyhound of de immer alles weblazende Mono no Aware speelden, waren deze ook altijd op plekken waar het absoluut geen hond kwaad deed.
Een oud industrie terrein ergens in het Rühgebied, of een afgedankt en verlaten treinstation ofzo. Je staat daar dan als toeschouwer, en ontvanger van pulserende d(r)euntjes je niet rot te voelen omwille van de geluidshinder die je mee helpt veroorzaken. Neen, je kan in alle vrijheid mee opgaan in deze muziek met het effect van een drug, zonder enige schroom. Ook wanneer je je haar kan drogen met de vibraties van de boxen.
Het mooie aan fans van noise en industrial, is dat ze vooral geen hinder willen, en beseffen dat hun genre niet voor ieders oren is.
De paar keer dat er elders zulke “herrie” kon horen nabij een woongebied, was het steeds in goed geïsoleerde zalen (op die ene keer na in Mechelen, waar men een bejaardentehuis moesten vertellen dat er geen Wereldoorlog was uitgebroken, waar een van de bands de P.A zo luid had laten zetten, dat het feest werd stilgelegd).
Maar da’s uitzonderlijk te noemen in het genre.
De keuze om over-the-top lawaai in m’n oren te blazen, heeft ook veel te maken naar honger voor de overtreffende trap van de hinder die m’n brein sowieso al ondervindt van de dagelijkse barrage aan lawaai.
Een brommertje met een kapotte motor en zeer hoog, schel geluid dat je van honderden meter hoort aankomen is voor mij dan ook veel meer hinderlijk, dan een uur vrijwillig naar een concert gaan van een noise-band.
Het ene kies je niet, en heeft economisch/sociaal geen voldoende impact in de schaal te werpen tegenover de hinder die het voor velen veroorzaakt.
Het andere is vertier dat op een ongevaarlijke, niet hinderlijke of agressieve manier wordt meegemaakt door vrijwillige participanten. (ook wanneer ze een paar dagen niet veel kunnen horen nadien).
Lawaaihinder heeft me op het randje gebracht van echt binnenin knappen, van mensen bijna te lijf te gaan. De continue druk wordt soms zo groot dat je niet meer beseft hoe ver het lawaai gaat.
Nochtans kan ik nog steeds genieten van een goede dosis zelf gekozen herrie, daar niet van.
Maar besef dat je in een preskoker leeft, waar lawaai stilaan je eigenheid wegspoelt.
Onze beleidsmakers hebben er nagenoeg nul aandacht voor. Ze zijn dan ook doof voor wat hun door bestelwagens gebrachte welvaart allemaal brengt natuurlijk, vanop de achterbank van een Jaguar met chauffeur is dat waarschijnlijk vrij moeilijk.
deadeyes
Extra bronnen en leesmateriaal:
https://www.eea.europa.eu/signals/signals-2020/articles/noise-pollution-is-still-widespread
http://www.noiseineu.eu/en/14-exposure_to_noise_in_europe/subpage/view/page/13
https://www.scientificamerican.com/article/delivery-vehicles-increasingly-choke-cities-with-pollution/
https://www.antwerpenmorgen.be/nl/projecten/geluidsbelastingskaarten/over
https://whyy.org/articles/for-children-in-the-city-how-loud-is-too-loud/
https://www.shethepeople.tv/news/noise-pollution-effects-children-cities/