De "actieve weken" maatschappij
over de overheersende lange vakanties, die de maatschappij reduceren tot een 10 actieve weken
Hoe de Kerstvakantie onze maatschappij in een winterslaap dompelt
Inleiding: De feestdagen zijn voor velen een tijd van gezelligheid, reflectie en ontspanning. Maar wat als die ontspanning overgaat in een algehele stilstand? Wat als de kerstvakantie niet alleen een pauze is, maar een symptoom van een diepgewortelde luiheid die onze samenleving doordrenkt? Laten we eens inzoomen op de gevolgen van bijna drie weken "afwezigheid" in het onderwijs, het bedrijfsleven en bij overheidsinstanties, en hoe deze periode symbool staat voor een groeiende apathie in onze maatschappij.
De lange stilte: Het begint al eind december. Scholen sluiten hun deuren, bedrijven draaien op een laag pitje, en overheidsdiensten lijken te verdwijnen. Een hele maatschappij die collectief haar schouders ophaalt en besluit dat alles kan wachten tot januari. Maar waar rust ooit werd gezien als een middel om te herbronnen, lijkt het nu te zijn verworden tot een alibi voor passiviteit. Tot op de laatste dag van de vakantie gebeurt er weinig — een verstikkende stilte die zich over bijna drie weken uitstrekt.
De plotse storm: Dan, op de allerlaatste dag, verandert de sfeer. Scholen sturen overhaast taken en schema's uit, bedrijven gooien plots werk op het bord van werknemers, en de overheid lijkt wakker te worden. Die "laatste sprint" voelt niet als productiviteit, maar eerder als een ongeïnteresseerde poging om het eigen falen te maskeren. Het is alsof iedereen zich realiseert dat ze één ding zeker moeten doen: de schijn ophouden dat er überhaupt gewerkt is.
Het grotere probleem: Deze houding is geen uitzondering meer; ze is de norm geworden. Neem de kalender er maar bij. Half juni tot eind augustus is al grotendeels verloren aan zomervakantie. December staat in het teken van feestdagen en voorbereidingen. Het voorjaar wordt versnipperd door paasvakanties, lange weekends en verlofdagen. En dan hebben we het nog niet over die maanden waarin “het systeem” zich warm loopt of net afsluit. Wat overblijft zijn enkele “actieve weken” waarin de echte wereld — met deadlines, plannen en strategieën — zich moet afspelen. Het gevolg? Werk wordt gehaast, oppervlakkig en afgestreept zonder visie of diepgang. Een afvinkmentaliteit viert hoogtij.
De impact op ons allemaal: Voor ouders, leerlingen en werknemers betekent dit een enorme druk. De vrije dagen zijn nauwelijks ontspannen als je weet dat je daarna overspoeld wordt door een tsunami aan werk. Voor ondernemers en zelfstandigen is de frustratie tastbaar; hun plannen worden verstoord door een samenleving die collectief de handrem optrekt. Dit alles voedt niet alleen frustratie, maar ook een cynisme tegenover de “functie” van werk in ons leven.
Conclusie: De kerstvakantie mag een moment van rust zijn, maar niet ten koste van onze verantwoordelijkheid en inzet. We hebben een maatschappij gebouwd die grotendeels in winterslaap verkeert, afgewisseld door korte momenten van gehaaste activiteit. Tijd om dit patroon te doorbreken. Werk en ontspanning kunnen hand in hand gaan, maar alleen als we onze tijd bewuster indelen en echte inzet tonen — zelfs in december.
(Dit artikel werd met A.I geschreven wegens tijdsgebrek, ik ben immers iemand die in deze moordende inactieve weken, wèl actief is, in tegenstelling tot vele koffiebar-zitters en yoga-betweter filosofen)
deadeyes